அஹம் பிரம்மாஸ்மி

கடற்கரையில்
கால்கள் நனைத்தபடி நின்றிருந்தேன்

 விரிந்து பரவியிருந்த  கடல் 

காற்றில் அலையும்
நீல வண்ண ஆடைபோலவும்
அலைகள்
வெண்ணிற மணிகள் கோர்த்த
முந்தி போலவும் பட்டது
நினைவும் அனுபவமும்தான்
அதை கடல் எனச் சொல்லிகொண்டிருந்தது

 சீறிவந்த அலையொன்றை
கைகளில் தாங்க முயல
அனைத்தும் வழிந்துபோய்
ஒரே ஒரு துளி மட்டும்
உள்ளங்கையில் தங்கி நின்றது

அதனை விளக்குபோல் தாங்கி
கரையேர முயல
"என்னை இறக்கி விட்டுப் போ"
என கூச்சலிடத் துவங்கியது

என்னால் சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை
"பேரண்டம்போல் விரிந்து கிடக்கும்
சமுத்திரத்தில் நீ ஒரு துளி
நீ குறைந்தால் என்னவாகிவிடப் போகிறது "

அது அலட்சியத்துடன்
"நீயாக எனக்கு பெயர் சூட்டிவிட்டால்
அது என் பெயர் ஆகி விடுமா?
நான் துளி இல்லை நான் கடல்"என்றது

"எனக்குப் புரியவில்லை
நீ எப்படி கடலாக முடியும்"என்றேன்

" நீ நீயாகவே இருப்பதால்
என்னைப் புரிய சாத்தியமில்லை
உன்னை நீ உணர்ந்திருந்தால் மட்டுமே
என்னைப் புரிந்து கொள்ள முடியும் " என்றது

நான் குழம்பிய நிலையில்
 கைகளைச் சாய்க்க
அது கடலோடு இரண்டரக் கலந்து போனது
நான் எப்படிப் பார்த்தபோதும்
எங்கும் கடல் மட்டுமே வியாபித்திருந்தது