பதிமூனாவதா முதலாவதா ?

மாதம் எப்படியும் பதிமூன்று பதிவுகளுக்குக்
குறையாமல் எழுதிவிடுவது என்பதை
 ஒரு வரையரையாகக் கொண்டு
இந்த ஆண்டுத் தொடக்கம் முதல்
எழுதி வருவதால் இன்று ஒரு மாதம் முடிகிற
நிலையில் ஒன்று எழுத வேண்டி இருந்தது
என்ன எழுதலாம் என நேற்றே யோசிக்கத்
துவங்கிவிட்டேன்

இது இப்படி இருக்க இன்று மாலை நான்
இணைந்திருக்கிற அரிமா சங்கத்தின் சார்பாக
ஒரு நிகழ்ச்சி வர்த்தகசபைச் சங்கத்தில் இருந்தது
நான் தலைவனாக இருக்கிற சங்கத்தில் இருக்கிற
உறுப்பினர்கள் அனைவருக்கும் மீண்டும்
அலைபேசி மூலம் நினைவூட்டுதல் செய்தி
அனுப்பிவிட்டு நான் என் மனைவியும்
வழக்கம்போல டூவீலரில்
அரங்கம் நோக்கிச் செல்லத் துவங்கினோம்

தெற்குவாசல் வரை ஒரு பிரச்சனையும் இல்லை
அங்கு சிக்னலில் சிகப்பு விளக்கு எரிய
அங்கு எனக்கு முன்னால் நின்றிருந்த  லாரியின்
பக்கத்தில் நானும் பச்சை விளக்குக்காகக்
 காத்திருந்தேன்

பச்சை விளக்குப் போட லாரியும் நகர நானும்
வண்டியை  எடுக்க அடுத்த நொடி என்ன நேர்ந்தது
எப்படி நேர்ந்தது எனத் தெரியவில்லை.
டமால் என ஏதோ மோதுகிற சப்தம்
அடுத்த நொடியில் நானும் என் மனைவியும்
அந்த அளவுக்கதிகமான பாரம் ஏற்றிய லாரியின்
பின் சக்கரத்தின் முன்னால் கிடக்கிறோம்

எங்களைச் சுற்றி ஐயோ நிறுத்துடா நிறுத்துடா
என்கிற சப்தம் வருகிறது.
ஒரு டிராஃபிக் போலீஸ்காரர்
விசிலடித்தபடி லாரியை நிறுத்தச் சொல்லி
கையசைத்தபடி லாரியை நோக்கி ஓடிவருகிறார்
பின் சக்கரத்தின் அரை அடி முன்னால் என் மனைவியும்
அடுத்து நானும் கிடக்கிறோம்.உறுதியாக
அடுத்த நொடிலாரி டயர் ஏற நசுங்கிச்
செத்துவிடுவோம் எனத் தெளிவாகப் புரிகிறது,
ஆனாலும் விழுந்த அதிர்ச்சியில்
திக் பிரமை படித்து என்ன செய்வதென்று அறியாமல்
அசையாமல் கிடக்கிறோம்.

அந்த நொடியை இப்போது நினைத்தாலும்
அதிர்ச்சியாக மட்டும் இல்லை
ஆச்சரியமாகவும் இருக்கிறது

காரணம் உண்மையில் அந்த நொடியில்
நிச்சயமாகச் செத்துவிடுவோம் என்கிற நிலையில்
வேறு நினைவுகள் எதுவும் இல்லை
பயமும் இல்லை.பதட்டமும் இல்லை
எங்களிடம் தப்பிப்பதற்கான
எந்த முயற்சியும் கூட இல்லை

ஒருவேளை வண்டி நிறுத்தப்படாமல் சக்கரம்
ஒரு சுற்று சுற்றி இருந்தால் நிச்சயம்
மார்பில் லாரி ஏற நசுங்கிச் செத்து இருப்போம்
என்றாலும் கூட அந்த மரண அவஸ்தை வலி
நிச்சயம் இருந்திருக்காது எனத்தான் இப்போது
நினைத்தாலும் தோணுகிறது

அரைகுறையாக அல்லாது முழுமையாக
உடன் இதுபோல் போய்ச் சேருகிறவர்களுக்கு
 அந்தத்  திக்பிரமைப் பிடித்த
நிலையது கூட ஆண்டவனின் கருணையோ
 எனக் கூட இப்போது யோசிக்கப் படுகிறது.

அப்புறம் என்ன..
மனைவியின் அதீத பக்தியோ
அல்லது அதிகம் வெளிச்சமடித்துக் காட்டாது
நான் செய்கிற சேவையோ அந்த போலீஸ் காரர்
மற்றும் கூடிய இருந்த மக்கள் ரூபத்தில்
உடனடியாக அனிச்சையாக குரல் கொடுத்து
வண்டியை நிறுத்த வைத்தது
பின் எங்களை யாரோ இருவர் சட்டெனத் தூக்கி
அருகில் பிளாட்பாரத்தில் படுக்க வைத்தார்கள்.

லேசாக நினைவு திரும்ப
கால் மட்டும் கையில் வலியெடுப்பது தெரிந்தது
மனைவிக்கும் டயரில் மோதி விழுந்த அதிர்ச்சியில்
முதுகில் அதிக வலியென்றார்

அதற்குள் அங்கு வந்த காவல்துறை உயர் அதிகாரி
நான் அணிந்திருந்த அரிமா பொத்தானைப் பார்த்து
"சேவை இயக்கத்தில் இருக்கிறீர்களா "என்றார்

"ஆம் " என்றோம்.

"ஒன்றும் பயப்படவேண்டாம்,
உங்களுக்கு ஒன்றுமில்லைதெரிந்தவர்கள்
யாருக்காவது உடன் போன் செய்துவிட்டு
உள்ளே அந்த கடையில் உட்கார்ந்து கொள்ளுங்கள் என
மிக ஆறுதலாகப் பேசி அங்கு  கூடியிருந்த
காவலர்களுக்குஏதோ உத்தரவுகள்
கொடுத்துச் சென்றார்..
காவலர்களும் கூடுதல் கனிவுடன்
எங்களைக் கவனித்துக்கொண்டார்கள்

,பின் எனக்கு நெருக்கமான நண்பராக இருக்கிற
இன்ஸ்பெக்டருக்கு தகவல் தர உடன் வந்து
மிகச் சேதாரமாகி இருந்தவண்டியை
அப்புறப்படுத்தவும்சட்ட ரீதியான காரியங்களையும்
எங்களை உடன் மருத்துமனைக்கு அழைத்துச் சென்று
உடன் முதலுதவிக்கும் ஏற்பாடு செய்ய ஒரு வழியாக
ஒரு இரண்டு மணி நேரத்தில்
(சிறிது சேதாரம் இருந்தால் கூட)
சகஜ நிலைக்குத் திரும்பினோம்

இன்று காலையில் இதை பதிவிடலாம்
என நினைத்த போதுதான்
எனக்கு தலைப்பில் சொன்னது போல
இது பதிமூனாவது  அல்லது முதல் பதிவா என்கிற
குழப்பம் வந்தது

முடிந்தால் குழப்பத்தை நீங்களே தீர்த்து வையுங்களேன்...