சிரிக்கும் நாளே திரு நாள்

நாலே நாளு நிகழ்வுக்ளுக்காக
நம் வாழ்நாள் எல்லாம்
உழைத்துக் களைக்கிறோம்
என்பதுதான் எத்தனை அவலமானது

இப்போது
எந்தப் பிரசவமும்
இயற்கையானதில்லை
எல்லாமே ஆயுதம்தான்
இதற்கு கால் ஆஸ்தி போகும்

இப்போது
பள்ளிக் கூடங்கள் எதுவும்
கல்விக் கூடங்கள் இல்லை
எல்லாமே கொள்ளைக் கூடங்கள்தான்
இதற்கொரு கால் ஆஸ்தி போகும்

இப்போது
எந்தத் திருமணமும்
மனவிழாவாக இல்லை
எல்லாமே ஜம்பம் காட்டும் பெருவிழாதான்
இதற்கென கால் ஆஸ்தி போகும்

இப்போது
எந்தச் சாவையும்
துக்க நாளென முடிப்பதில்லை
எல்லாமே சடங்கு சம்பிரதாயத் திருவிழாதான்
இதிலிமொரு கால் ஆஸ்தி போகும்

இதிலும் மீறி
மிஞ்சும் ஆஸ்தியை
ஆசையும் ஆடம்பரமும்
கொண்டாட்டங்களும்
துடைத்தெடுத்துப் போகும்

ஆரோக்கியம் விடுத்து
நோய்க்கெனச் செலவழித்தலைப் போல

வாழ்க்கையைக்
கொண்டாடுதலை விடுத்து
கொண்டாட்டங்களையே
வாழ்க்கையெனக் கொண்டதை
என்று மாற்றிக் கொள்ளப் போகிறோம் ?

நாற்றினை வாடவிட்டு
களைகளுக்கு நீர்ப்பாய்ச்சும்
மடமையை என்று ஒழிக்கப் போகிறோம் ?

சிரிக்கும் நாளெல்லாம்
நிச்சயம் திருநாள்தான் என்பதை
வருத்தத்தில் இருக்கும்
எந்தத் திரு நாளும்
நிச்சயம் வெறும் நாளே என்பதை
என்று உணரப் போகிறோம்  ?