அவன் பிரம்மனாக மாறத் துவங்குகிறான்

மெல்லத்  தலைத் தூக்கும்
 தன் முனைப்பினை
முற்றிலும் களை ந்து
அவன் அவனை
மிகச் சரியாய் அறியும் விதமாய்...

மெல்லக்
கிளர்ந்து
முன் பின் நகர்ந்து
முற்றிலும் திரும்பி
கறையற்ற அந்த
ஆடியில் அவனை இரசிக்க

அவனுக்கு அவன்
இரசிக்கத் தக்க
அழகனாகவே  விரிகிறான்

"இந்தச்  சுய இரசிப்பில்
உயர்ந்தவனை விட
வீழ்ந்தவனே அதிகம்  "
என்னும்  ஒரு சிறு முனகல்
அவனுள்
மெல்லத் தலைக்காட்ட

உக்கிரமாய்
ஒரு  எதிர்க்குரல்

"நீ காவியத் தாயின்
இளைய மகன்
காதல் பெண்களின்
பெருந்தலைவன்
நீ நிரந்தரமானவன்
உனக்கு  என்றும் அழிவே இல்லை

 இதனை    நீயே உணராது
உலகினை
உணரவைத்தல்
எங்ஙனம்   சாத்தியம் ? "
என மிரட்ட

மொட்டவிழும்
வித்தியா கர்வம்
மெல்ல மெல்ல வளர்ந்துப் பெருகி
மனம் மொத்தமும்
ஆக்கிரமித்து  அவனை
மற்றொரு நிலைக்குக் கடத்திப் போகிறது

உருவற்றதாயினும்
காற்றின் இசைக்கு
பல உருவம் ஏந்தும் மேகமாய்..

சக்கையான
வார்த்தைகள்
அவன் உணர்வுகளின்
இசைக்கேற்ப
மெல்ல மெல்ல
உயிர்   கொள்ளத் துவங்க

"படைப்பதனால்  என் பேர் இறைவன் "
எனும்  அமுத வாக்கியம்
அவனே  அறியாது
அவனுள் கருவாகிச் சிரிக்கிறது 

அவன்   பிரம்மனாக மாறத் துவங்குகிறான்