" அவர் "

எப்போதிருந்து " அவரைத் " தெரியும்
என்றிலிருந்து "அவர் " என்னை முழுவதும்
ஆக்கிரமித்துக் கொண்டார்..

 நினைவுச் சரடின் நுனிப்பிடித்து
மெல்லக் காலம் கடக்கிறேன்.

"படம் போட்டு எத்தனை நேரம் ஆச்சு
எத்தனைக் கட்டம் போச்சு " எனக் கேட்டபடி
மிகக் கஷ்டப்பட்டுச் சேர்த்த அந்த இருபத்தைந்து
பைசாக் காசில் எடுத்த தரை  டிக்கெட்டில்
மண் குவித்து அமர்ந்தபடிக் கேட்கிறேன்.

"இரண்டு கட்டம்தான் ஆகியிருக்கு.இன்னும்
அண்ணன் வரல " என்கிறான் முன்னால்
குந்தி இருந்த ஒருவன்.

திரையில் ஒரு சுடுகாட்டில் பண்ணையார்
 தன் முன் செருப்புப் போட்டு நின்றதற்காக
ஒரு பராரியை , சவுக்கால் அடிக்கத் துவங்குகிறார்

அந்தக் காட்சியின் கொடுமை,அவன் அடிபடும் விதம்
என்னுள் தானாகவே ஒரு ஆக்ரோஷத்தைக்
கிளப்பிவிடுகிறது

"என்ன கொடுமை இது.செருப்புப் போட்டு அவர் முன்
வருவது அத்தனை கொடிய செயலா ? இது என்னடா
அநியாயமாக இருக்கிறதே " என எண்ணத்
துவங்குகையிலேயே சட்டென
அடுத்தக் கட்டம் மாறுகிறது

ஒரு அருமையான காளை பூட்டிய ரேக்ளா  வண்டியில்
சாட்டையை சுழற்றியபடி "ஹேய் மனிசனை மனிசன்
சாப்பிடறாண்டா அருமைத் தம்பி " எனப் பாடியபடி
சீறிக் கொண்டு வருகிறார்  "அவர் "

கீற்றுக் கொட்டகையில் சீல்கை ஒலி  சீறிப்பறக்கிறது

மேலே விளக்குகளை போட்டுப் போட்டு அணைக்க
கூட்டத்தில் சப்தம் இன்னமும் கட்டுக்கடங்காது
காதை அடைக்கிறது.

 முதன் முதலாய் அந்த க் கூட்டத்தின் ஆக்ரோஷச்
சப்தத்தில் நானும் சங்கமிக்கிறேன்.....


--தொடரும்---