நிஜமும் நிழலும்

வனவாசம் முடிந்து திரும்பும்
ஸ்ரீராமனுக்காக
மாலைக்குப் பின் முதன் முதலாய்
மீண்டும்
பகலைக் கண்ட அயோத்தி
ஒலி ஒளி வெள்ளத்தில் தத்தளிக்க

ஒழிய இடமில்லா
நிசப்தமும் இருளும்
ஒதுங்கியிருந்த அந்தப்புரத்துள்
புகைப் போல் மெல்லப் பரவி
திடப் பொருளாய் உருமாறத் துவங்க

தலைவிரி கோலமாய்
இருளோடு இருளாய்
இறுகிப் போய்க் கிடந்தாள்...

இளமையை யும்
அழகையும்
 உணர்வையும்
காலக் கரைசலில் கரையவிட்ட
 ஊர்மிளை

அடக்குமுறைக்குப்
பயந்திருந்த அடிமையாய்
அதுவரை அடங்கிக் கிடந்தப் 
பணிப்பெண் மெல்ல

"மகாராணி அச்சமாய் இருக்கிறது
மன்னரை வரவேற்கும் விதமாய்
ஒரு சிறு அகல் விளக்காவது ஏற்ற
அடிமையை அனுமதிக்க வேண்டும்"
எனப் பணிகிறாள்

மெல்ல உதடு  சுழித்துப் 
புன்னகைத்த ஊர்மிளை
"நிஜத்துக்கு ஒளியும் ஒலியும் சரி
நிழலுக்கு எதற்கு ?
அதற்கு இருளும் நிசப்தமுமே போதும் "
என்கிறாள்

அரண்மனை வாயிலில்
ஸ்ரீ ராம ஜெய கோஷம்
விண்ணைத் தொட்டுக் கொண்டிருக்கிறது